Zie de mens, in ijverzucht bezweken

Aan haar wens te weten door te meten

Vergeten zijn verlangen naar verwonderen

Geen vogel-, maar een ruimtevlucht bewonderen

Zie de mens, als een blok is hij massaal gevallen

Voor de macht van klokkentijd en priemgetallen

Verkracht heeft hij de Muze met haar schone kunsten

Geen tijd wil hij verdoen met dingen naar haar gunsten

Wie heeft nog oog voor visjes vliegensvlug in school

Of voor fonkeloogjes van de ratjes rennend in riool

Hoe komt die poes van hemelhoog op pootjes t’recht

En wie bedacht dat hamerend geluid van bonte specht

Zie de onnavolgbare processen in het eigen mensenlijf

Hoe je tong kan praten, hoe een beeld, gevoel beklijft

Hoe je binnenste in oogopslag of grijns naar buiten keert

De buitenwereld in één ogenblik je binnenste bezeert

Voor wij mensen het verwonderen geheel verleren

Dienen wij van uiterlijk naar innerlijk te verkeren

Daar ruist en huist de bron van aller-individueelste zijn

Een rijkdom hoger dan ons aller Quotevijfhonderd-gein

Daar op de wonderbare grens van buiten en van binnen

Is de plek waar verwonderen steeds weer kan ontspringen

Alles wat er wel of niet te weten valt wordt weer wonderlijk

Een spinnenweb, een lach, een molecuul even uitzonderlijk